Nu de tweede seizoenshelft voor de Kroonleeuwen is begonnen met een mooi 1-1 gelijkspel tegen VUC missen we bij de wedstrijden van HVV 1 nog altijd een aantal spelers. Trainer Edmund Vriesde kan al langere tijd geen beroep doen op liefst zes selectiespelers van HVV 1. Martijn Canters, nieuweling Stanley Harkink, Max Kranendijk, Tommie Steens, Roderick Renshof en Midas Walhain zijn al een tijdje uitgeschakeld, maar niet vergeten. Om alle mensen, die HVV een warm hart toedragen en zich afvragen ‘Hoe gaat het eigenlijk met ….?’, te bedienen, volgt hier in alfabetische volgorde een update. We wensen het zestal uiteraard een spoedig herstel toe en dat we maar weer snel van hun voetbalkwaliteiten mogen genieten.

Martijn Canters

De sinds kort tot de club der centurions toegetreden middenvelder is de laatste toevoeging in de ziekenboeg. Martijn werd begin dit jaar (2018) in Amsterdam door een taxi aangereden. Toen hij op zijn fiets zittend was afgeslagen werd hij door de auto op zijn achterwiel aangetikt, waardoor hij een behoorlijke klapper maakte en op zijn knieschijf landde. ,,Het leek in eerste instantie mee te vallen, maar uit een MRI bleek dat mijn achterste kruisband toch was ingescheurd. Dit kwam bovenop een gekneusde knie en een beschadiging van het kraakbeen van mijn knieschijf. Ja, dit is flink balen. Een pluspunt is wel dat mijn knie verder heel stabiel is. De fysiotherapeut schatte de herstelperiode in tussen de drie en zes maanden, maar de orthopeed is wat voorzichtiger, vijf à zes maanden. Dat betekent dat ik ergens in juni weer zou kunnen spelen. Tijdens de nacompetitie dus”, zei de toch nog altijd olijke Canters.

Stanley Harkink

De nieuweling in de HVV-selectie beleefde een wel heel ongelukkig begin bij de Kroonleeuwen. Eind  november raakte Stanley uit tegen DSOV zes minuten voor tijd aan zijn knie geblesseerd. Hij verdraaide zijn knie zodanig dat het foute boel was. Stanley: ,,Ik heb helaas mijn kruisband afgescheurd. In eerste instantie was er gelukkig niets gebroken en was er sprake van een zware botkneuzing, maar de kruisband is wel kapot. Ik heb de eerste vijf weken op krukken gelopen en moet nu verder revalideren richting de operatie. Ik doe dan ook twee keer per week krachtoefeningen. Na de operatie ben ik nog 9 tot 12 maanden bezig met mijn herstel. Ik zal pas op zijn vroegst maart 2019 weer kunnen spelen. Het is helaas niet anders. Ik heb al eens eerder een knieblessure gehad, vier jaar geleden bij RKAVV, maar dat duurde toen niet zolang als nu. Ik heb zelf toch het gevoel dat het kunstgras ook een factor is bij dit soort blessures. We spelen soms op zulke bedroevend slechte velden. Ik ga mijn ploeggenoten zeker nog ondersteunen en kom natuurlijk naar ze kijken tijdens de tweede seizoenshelft. Ze kunnen nog wel wat steun gebruiken.”

Max Kranendijk

Max kun je inmiddels wel een ervaringsdeskundige noemen op het gebied van knieën. Hij scheurde in 2012 al eens een kruisband in zijn rechterknie af, waarna een elf maanden lang traject van herstel volgde alvorens hij weer wedstrijdfit was. Maar de gifbeker bleek nog niet leeg voor Max. In oktober 2016, nadat hij al een jaar had gesukkeld met zijn knie, bleek hij ook nog een scheurtje in zijn meniscus te hebben. Na een slechte diagnose van een eerste arts in Amsterdam, volgde gelukkig een goede bij een second opinion. ,,Rond de winterstop was ik weer fit om te spelen”, aldus Max. Dacht u dat het noodlot nu wel weg zou blijven, dan heeft u het mis want na twee maanden voetballen mocht hij zich opnieuw bij de artsen melden. Nadat hij in februari 2017 tegen Wilhelmus al in de eerste minuut een vrije trap tegen de touwen joeg, was het weer mis. De linkermiddenvelder scheurde ruim twintig minuten later een voorste kruisband, ditmaal in zijn linkerknie, af. ,,Ik gaf een voorzet en vervolgens bleef mijn onderbeen vaststaan terwijl de rest van mijn lichaam doordraaide.” Weer een operatie (in mei 2017) en een langdurige revalidatie. Maar Max blijft positief en staat uiteraard alweer te trappelen om weer het (kunst)gras te ruiken. Hij staat bijna op het punt om zijn revalidatietraject bij zijn fysiotherapeut af te sluiten en te beginnen met de eerste voorzichtige trainingen op het veld. ,,In april zit ik op 11 maanden na mijn operatie en zou ik als alles goed gaat weer wedstrijdfit kunnen zijn.”

Tommie Steens

De spelmaker heeft vorig seizoen helaas te veel van zijn lichaam gevraagd. Omdat hij ongeveer een half jaar is blijven doorlopen met een pijnlijke blessure, heeft hij daarmee de zaak helaas verergerd. Tijdens de eerste seizoenshelft heeft Tommie met een brace gelopen omdat zijn peroneus-pees (die onder je voetzool doorloopt) is beschadigd. Tommie zelf daarover: ,,Dat is nogal pijnlijk en tijdens de tweede seizoenshelft vorig seizoen heb ik ook geen wedstrijd zonder pijn gespeeld. Begin dit seizoen is uit onderzoek gebleken dat de pees overbelast is en dus ontstoken. De brace heeft erg geholpen en daarnaast moest ik diclofenac slikken om de ontsteking tegen te gaan. Af en toe voel ik het nog, maar ik ben er positief over. In het Haaglanden MC wilde de arts mij meteen opereren, maar gelukkig ben ik, ook op advies van mijn vader Ron (ex-hockeyinternational), voor een second opinion naar een arts in Nijmegen gegaan. Als je niet sterk in je schoenen staat, dan lig je meteen op de operatietafel. Op 9 februari moet ik voor controle terugkomen en dan wordt er weer een foto en een MRI gemaakt en dan weet ik meer. Die arts is mijn redding geweest, omdat hij het totale plaatje heeft bekeken. Ik had ook nog een stukje los bot in mijn enkel dat gelukkig ingekapseld zit. Verder loop ik wat op de buitenkant van mijn voeten, waardoor ik makkelijker door mijn enkel zwik. Ik heb nu ook bij een bedrijf in Delft, EXO-L, een externe enkelband gezien, dat werkt met een touwtje dat alleen aanspant wanneer je zwikt. Ik hoop dat het een oplossing is voor mijn probleem. Ik ga het zeker proberen. Ik heb veel gefietst en in de sportschool getraind, dus ik ben best wel fit. Ik hoop nog voor het einde van het seizoen weer mee te kunnen trainen als alle resultaten goed zijn, richt ik dan mijn vizier op volgend seizoen.”

Roderick Renshof

Roderick, de linksbuiten van HVV 1, steekt Max Kranendijk als grootste pechvogel aardig naar de kroon. Nadat hij zijn sleutelbeen brak bij een training anderhalf jaar geleden, volgde een operatie in België en brak hij daarna nog eens hetzelfde sleutelbeen. Van die ellende is hij inmiddels hersteld, alhoewel er in eerste instantie nog wel een wond overbleef die maar niet wilde dichtgaan. Gelukkig is dat probleem ook getackeld door middel van een therapie waarbij je in een zuurstoftank moet zitten. Waarom zien we de linksbuiten dan nog niet op de trainingsvelden? Roderick: ,,Ik heb laatst ook maar eens mijn enkel, waar ik na een verzwikking al vier jaar last van heb, laten checken. Ik had na iedere training en wedstrijd weer last maar ben er steeds mee doorgelopen. Bij de echo bleek dat ik losse stukjes bot in mijn gewricht heb, een bobbel op mijn achillespees en gescheurde vezels. Ik moet nu met rekoefeningen mijn achillespees weer in orde te krijgen. Zo half februari gaan ze ook met een speciale therapie proberen de losse botjes te verweken zodat ik niet onder het mes hoef. Als dat lukt zou ik over minimaal twee maanden weer iets kunnen doen. Ik richt me dan ook op volgend seizoen. Het is niet anders. Tja, de pech mag nu weleens voorbij zijn. Ik wil weer graag langs de lijn flitsen.”

Midas Walhain

Ook Midas zit inmiddels vol in de revalidatie. Nadat de verdediger in februari vorig jaar bij Excelsior’20 last van zijn knie had, dachten de geleerden dat het wel meeviel. ,,De knie werd niet dik en al vrij snel kon ik in de sportschool mijn beenspieren weer trainen. Daar ben ik zeker zo’n acht maanden mee bezig geweest. Ik kon de voorbereiding van dit seizoen gewoon meedoen en heb tegen Graaf Willem een halve en tegen OLIVEO een hele wedstrijd nog kunnen spelen. In de bekerwedstrijd daarna ging het echter weer mis. Ik kreeg een flinke tik waardoor er weer vocht in de knie kwam. Zeer pijnlijk en lastig om even niet te kunnen lopen. Gelukkig ben ik er niet doorheen gezakt. Gebleken is dat ik vanaf februari al zonder één van mijn kruisbanden rondliep en puur door het trainen van mijn spieren nog heb kunnen trainen en zelfs spelen.” Midas is ondertussen begin november 2017 geopereerd aan zijn knie en het gaat voorspoedig. ,,Ik ben nu al bij mijn fysiotherapeut bezig met dribbelen met de bal, aan het joggen en met touwladders in de weer. Maar ik weet dat ik het niet moet overhaasten, alhoewel dat toch best moeilijk is. Je wil toch altijd zo snel mogelijk weer terug zijn op het veld, maar ik moet geduld hebben. Ik ben pas twee en een halve maand aan het revalideren, maar ik hoop er in de voorbereiding op het nieuwe seizoen bij te kunnen zijn. In de tussentijd geniet ik met volle teugen van mijn op 11 januari geboren dochter Camila en werk ik verder aan mijn herstel. Jullie gaan me terugzien.”