Op zaterdag was Zami 1 al verstrikt in een ‘Lordjse’ met een beslissing op de laatste bal en de mogelijkheid van een tie, al was het scenario niet zo heftig als een dag later. Niettemin had Kampong evenals Engeland en later NZ nog 2 runs nodig op de laatste bal, die gebowld werd van de nog van een bowlingcrisis herstellende schrijver dezes. Het werd een zes waarbij de bal direct kon worden gerecycled via de composthoop van de gemeente U. Een anticlimax? Wellicht, maar HCC verdedigde in de laatste over slechts 5 runs waarvoor Kampong 6 ballen en 6 wickets tot zijn beschikking had. Het was dus mooi dat we het tot de laatste bal uithielden in een over zonder wides.
Het verlies kondigde zich al eerder aan: we hadden eigenlijk te weinig runs (160) en namen te weinig wickets vooral door te weinig vangen vast te houden. Met name het 2x missen van matchwinner en dangerman Ross (66*) bleek cruciaal. We bowlden netjes en zuinig maar niet dodelijk, vond vooral opener Guido met een geduldige 54. Pranay was eigenlijk de enige die dodelijk was met 2/19/7, waarbij hij ook nog het andere openingsbat met een schitterende direct hit naar (bos)huis stuurde.

Onze battinginnings eerder kwam nimmer lekker los, mede doordat 3 van onze topbatsmen slechts 1, 3 en 0 (golden) maakten. Het beste partnership van 50 was van Faisal (40) en Henk (23). Versnellen lukte daarna niet en de scoringrate bleef steeds op 4 per over. Pas aan het einde konden we de rate met een half punt optrekken door effectief ‘nudgen’ van captain Viv (20) en een kwispelende staart: Steve 11 en zelfs Muis en Imjan hadden nog een partnership van 10 met 8 runs in de laatste over door slim runnen. Maar 160 voor 9 bleek dus uiteindelijk (net) niet genoeg ….