Pech onderweg

Het is al weer enige tijd geleden dat er een verslag verscheen over de inspanningen van Zami2. De reden daarvoor was eigenlijk heel simpel. De resultaten waren niet om over naar huis te schrijven. Oude wijsheden dienen gerespecteerd te worden en daarom vielen wij het thuisfront dan ook niet lastig met de beproevingen die wij de laatste tijd voorgeschoteld kregen. Om de lezer niet geheel in het duister te laten over het wel en wee van deze (voormalige) kampioensploeg hierbij een korte bloemlezing van onze wonderlijke ervaringen de afgelopen maand.

Het begon met een drieluik in de Bosjes van Pex. Drie weekenden achtereen naar de achterkant van Den Haag om te ‘mogen’ cricketen. Zelfs voor ons als doorgewinterde wereldreizigers was dit duidelijk teveel van het goede. De lange tochten richting de krochten van het Haagse cricket hadden zijn weerslag op ons spel. Kort en bondig. Met uitzondering van de ‘reguliere’ century van Gun tegen Quick waren er weinig hoogtepunten te vinden in dit loodzware programma. Het andere kleine lichtpuntje was dat Sterre het Zamix toernooi aangreep om als voorbereiding te dienen voor de kwalificatieronde van het Nederlands Elftal. De begeleiding die zij van ons op deze dag/avond mocht ontvangen miste zijn uitwerking niet en zij speelde zich de recordboeken in tijdens genoemde kwalificatie. Hoewel wij dit seizoen geen kampioen zullen worden bewees dat in ieder geval nog dat wij wel kampioenenmakers zijn. Een schrale troost.

Na een gemakkelijke overwinning op Excelsior leek de crisis voorbij. Zeker met een thuiswedstrijd tegen Huize Avondrood in het verschiet. Gezegdes als over de ezel en de steen en het al doende leren zorgden dat de twee punten op voorhand op de Diepput zouden blijven. Een vluchtige blik op de Dikke van Dale had bovendien geleerd dat een vogelaar ook wel een ornitholoog genoemd wordt. En dat heeft uiteraard niets met cricket te maken. Helaas, helaas. Zami2 bleek verstrikt geraakt in oude gezegdes en die ene zwaluw waar wanhopig aan vastgeklampt werd maakte wederom geen zomer. De heer Ornitholoog bleek nog steeds onbespeelbaar en zorgde er persoonlijk voor dat wij met lege handen en het schaamrood op de wangen stonden.

Al met al een duidelijk geval van pech onderweg. In tegenstelling tot onze jonge broeders van Zami3 is ons team allemaal van een bouwjaar van voor 2000. Wij zijn dan ook opgegroeid met de wetenschap dat je bij pech onderweg de Wegenwacht belt. Binnen een mum van tijd arriveert een geel autootje. Met daarin een ANWB medewerker die elk ongemak aan het kampioensvoertuig binnen de kortste keren verhelpt. Voor de wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen Quick 1 leek dit dan ook de uitgelezen oplossing. Helaas had Quick zelf ook wat averij opgelopen de laatste weken. Bovendien schijn je tegenwoordig automatisch een lidmaatschap van Quick te krijgen als medewerker van de ANWB. Al met al was de weg naar het hoofdkantoor van de ANWB voor de Haantjes daarom korter dan voor

ons als buren. De gevolgen daarvan lieten niet lang op zich wachten. Na verloren toss konden wij als eerste gaan fielden op veld 2. De twee door Quick opgetrommelde ANWB’ers voelden zich letterlijk als een vis in het water met zicht op hun eigen hoofdkantoor. Deze twee gele hesjes avant la lettre hadden het haperende motortje van Quick duidelijk weer aan de praat gekregen. Onze accu was al een tijdje leeg en zonder de startkabels van de Wegenwacht bleef dat helaas ook zo. Na 25 overs stond de teller voor de haantjes op 272 waarvan de bijdrage van de ANWB 172 was. Dit was duidelijk te veel van het goede en de runchase is nooit echt op gang gekomen. De wedstrijd ging dan ook als een nachtkaars uit en de twee punten naar de oplossing voor al uw mobiliteitsproblemen.

Ondertussen speelde op veld 1 onze jonge broertjes van Zami3 tegen het tweede van Quick. Ook daar hadden de haantjes goed ingekocht. Vanwege het onstuimige weer was die wedstrijd zelfs ingekort tot 20 overs. Die overigens nog bijna geen doorgang vond. Als welkome afwisseling van het wapengekletter van de jongens van de Wielrijders Bond werd op veld 1 nog een mooi toneelstuk opgevoerd. Het oversteken van de rivier Styx werd daar nog een behoorlijk issue. Uiteindelijk voorkwam zelfs een bezoek van de Hades in levende lijve en zijn veerman Charon niet dat ook deze wedstrijd uitgespeeld kon worden. Met helaas een zelfde resultaat.

Je bent pas een echte kampioen als je ook sierlijk kan verliezen. Met dat motto in het achterhoofd hebben de gezamenlijke HCC zami’s onze verre buren uit Zuid dan ook de hele dag en avond vertroeteld met heerlijke happen en overvloedige drank. Alle haantjes gingen dan ook in de late uurtjes met een tevreden gevoel naar huis. Punten in de tas en ook nog met een diploma van de verkorte cursus ‘hoe heurt het eigenlijk’ op zak. Gestrande automobilisten zullen ons daar de komende tijd vast dankbaar voor zijn.