(ZAMI 2 - HBS, 17 augustus 2019)

Zo aldus begint Mattheus 11 vers 28. De laatste tijd heeft u hier regelmatig kunnen lezen over de diverse kwaaltjes die Zami2 dit seizoen parten speelden. Wat dat betreft voldeden wij geheel aan de voorwaarden voor de door Mattheus opgeschreven oproep van Jezus. Of de vastheid van geloof in ons team heel hoog is durf ik te betwijfelen. Bijbelse teksten of citaten behoren niet tot onze standaarduitrusting. De naam Mattheus zal door het merendeel geassocieerd worden met een Duitse voetballer en niet met een evangelie. Het enige enigszins te relateren aspect aan de bijbel was ons heilige geloof in eigen kunnen. Juist dat geloof kreeg dit seizoen een gevoelige knauw. De mindere (of ronduit slechte) prestaties sloegen een aanzienlijke deuk in het eens zo grote vertrouwen. Met het afgenomen vertrouwen openbaarden zich ook allerlei fysieke ongemakken. Eén van de ongeschreven wetten van de sport. Het seizoen dreigde zo een worsteling tegen onszelf te worden. Daar was niet eens een tegenstander voor nodig. Om een wedstrijd te spelen heb je wel een tegenstander nodig en die maakten dan ook dankbaar gebruik van onze dip. Zelfs het Sjors en Sjimmie gezelschap dat zich Zami3 noemt bestond het een grote mond op te zetten als Zami2 ter sprake kwam. Gelukkig konden we die teksten nog kwalificeren als speeltuin gebrabbel en deden wij niet mee aan het bakken van zandtaartjes en het tikkertje spelen op het terras. Pijn deed het verloop van het seizoen wel. Wie gewend is de wereld te bekijken vanaf de top van de Olympus kan moeilijk aarden aan de voet van de berg. Ondanks de slechte prestaties was er een houvast. De sfeer in het team bleef goed, 3e innings bleven legendarisch en de bekende blik in de spiegel leverde hilarische conversaties op. Maar zoiets kan niet te lang duren. Op enig moment dient de team spirit onderbouwd te worden door sportieve resultaten. Dat zal elke sportpsycholoog beamen.

Een uitgelezen kans om uit de glijbaan van sportieve misère te stappen was de thuiswedstrijd tegen HBS. Roep kraaien en elke leeuw zal gaan grommen, gewond of niet. Klaarblijkelijk dacht het bestuur van HCC hier precies zo over en had verzocht of de voorzitter zelf aan deze wedstrijd mocht deelnemen. Gesteund door zijn 2 welpjes stond er dus 3 keer Kloppenburg op het wedstrijd formulier. Een mooier affiche voor de zaterdag hoofdklasse als kweekvijver van toekomstig talent is nauwelijks te bedenken. Met 2 keer Van der Ark kreeg de wedstrijd zelfs een hoog familie karakter en bewees maar weer eens dat de King of Sports generaties overbrugt. Het voorzichtige optimisme vooraf werd in eerste instantie niet echt onderbouwd door onze batting innings. Een totaal van 133 a.o. doet een tegenstander niet beven van angst voor de 2e innings. Voor ons waren er echter genoeg aanknopingspunten. Ons 1e veld is dit seizoen een kerkhof voor batsmen gebleken en hoge totalen zijn er bijna niet gescoord. Met de combi van een bak aan ervaring en jeugdig elan zouden wij deze kraai wel eens wassen. Toen het stof was neergedwarreld stonden de kraaien dan ook beteuterd naar het scorebord te kijken. Strakke vangen ondersteunden de bowlerij van Japie, Dante en Gonzo. Zelfs de voorzitter nam de bal een paar overs ter hand maar maakte het verschil met een direct hit. En zo kwamen de kraaien niet verder dan 108 a.o. Als klein extraatje was er bij de 3e innings een huldiging van een jubilaris. Zoals het een goed jubileum betaamt ging dat gepaard met de nodige drank en bleef het, nadat onze junioren richting huis waren vertrokken, nog lang onrustig op de Diepput. Een paar jaar geleden wist Barcelona uit kansloze positie terug te komen en PSG uit te schakelen. Deze wedstrijd is bekend komen te staan als La Remontada, de wederopstanding. Ondanks ons gebrek aan Bijbelkennis viel dit woord opvallend veel bij het klinken van de glazen.

Grote vraag bleef uiteraard wel of deze wederopstanding door zou zetten of slechts een eenmalige oprisping bleek te zijn. Het antwoord kwam afgelopen zaterdag in de thuiswedstrijd tegen Hilversum. Na verloren toss werden wij verzocht te gaan fielden. De magische krachten in de sport deden hun werk en de wederopstanding zette door. Hilversum op 80 voor 8 en de gedachten dwaalden al af naar aankomende heerlijke lunch van de fa. Karsten & Kuiper. In onze tijdelijke vroomheid waren wij echter vergeten dat er ook een duivel bestaat en dat die volgens het gezegde ook met iets kan spelen. Met 3 captains in het veld ontstonden er Babylonische spraakverwarringen. Werden er ontelbaar veel wides weggeven en werd Zami2 langzaam gegaard in de bijna tropische temperaturen. Bizar genoeg was het enige positieve hieraan dat er weer ouderwets op elkaar gescholden werd. Klaarblijkelijk was ons verwachtingspatroon in een week tijd weer opgeschroefd naar oude waarden. De verbale krachtmetingen konden echter niet voorkomen dat Hilversum eindigde op 197 na 35 overs. A tall order zoals de Engelsen zouden zeggen. Zeker op ons trage veld. Op 66 voor 4 leek deze opdracht zelfs bijna onmogelijk te worden. Gelukkig hielp Hilversum een handje door in de malaise van de wides mee te gaan met als eindresultaat 105 wides voor de wedstrijd. Wellicht kunnen wij onze gedreven commissaris terreinen verzoeken de pitch volgend seizoen iets te verbreden. Dit zou echter te kort doen aan een prachtig partnership van 99 runs tussen youngster Justin en good old Thijs. In het zicht van de haven sneuvelden zij nog maar was het aan Marten om in de laatste over de winning boundary door de covers te jagen. Gezien het feit dat het vizier van menig bowler niet op scherp stond eindigde de wedstrijd pas na 8 ‘en. Met dorstige kelen als gevolg. Vanwege het verlate aanvangstijdstip van de 3e innings ging deze dan ook tot in de vroege uren door. Aldus het excuus van diegenen die aan dit bacchanaal deelnamen. De winnaar heeft altijd het gelijk aan zijn zijde en hierover ontstond dan verder ook geen discussie.

Aanstaande zaterdag is de laatste wedstrijd van het seizoen tegen de voormalige ambtenaren sport verening. Een forgone conclusion, de wederopstanding zal doorzetten en daarmee ook meteen de toon voor het seizoen 2020 zetten. Zoals Arnold Schwarzenegger al zei: we’ll be back.
Voordat het zover is een kleine bekentenis mijnerzijds. Mijn lichaam deelde in de malaise dit seizoen. Hoewel ik niet erg gelovig ben heb ik de afgelopen tijd toch enkele schietgebedjes gedaan. Baat het niet, dan schaadt het niet. Om de lasten waaronder ik gebukt ging op het cricketveld te laten verdwijnen. Ik zal hier niet de Jehova uithangen. Mij heeft het echter wel het gewenste resultaat gegeven. In de afgelopen week mijn 100ste wedstrijd en 100ste wicket in de zaterdag hoofdklasse. Jaren van plezier met en tegen grote cricketers maar meer nog vriendschappen die een leven zullen duren. En dat is best een paar gebedjes waard.