1) Kun je iets over jezelf vertellen?

In Kenia geboren, in Indonesië gerezen en uiteindelijk in Oosterbeek afgebakken. Zeker geen Hagenees dus. Rechten ‘gestudeerd’  in Groningen en daarna via de advocatuur inmiddels als jurist bij KPN aan de slag. Al bijna 20 jaren. Getrouwd met Mathilde, met drie kinderen (Emma 12, Mark 10 en Noah 4). Ik woon in Voorburg op de rand van Den Haag. Sinds een aantal jaren ben ik secretaris van de KNCB. Inmiddels ben ik ook daar al bijna 20 jaar in één of andere hoedanigheid bezig. Een patroon van ‘nice and steady’ bestaat enigszins.

In 1990 ben ik ooit door een huisgenoot in Groningen van mijn bed gelicht om de elfde man te zijn voor GCC. Na ook naar het strandcricket op Schier geweest te zijn, was ik verkocht. Ik was secretaris van GCC en ook voorzitter. Toen ik in Den Haag e.o. kwam werken werd ik door Jan Bart Fanoy naar HCC getrokken en ben daarna nooit meer weg geweest. Ik speelde in HCC 3, HCC 4 en HCC 5 (en één pot voor HCC 2 om te voorkomen dat ze met 10 zouden spelen), maar mijn vaste stek is altijd Zami 1 geweest (ook al meer dan 20 jaar).

2) Op welke manier kennen de leden van de vereniging jou?

Ik denk dat de meeste mensen mij kennen als Robert Vermeulen…. die andere. De verwarring met Robert J. Vermeulen is altijd enorm geweest. Wij zijn beide voorzitter van HCC geweest, dus de grappen over ‘Robert Vermeulen wel/niet de voorzitter’  lagen voor de hand. R.J. (en Hubo) zijn geen familie, alhoewel dat inmiddels wel zo voelt. Hubo, met de hem zo kenmerkende bulderende stem, groet mij altijd met ‘ha! Neef!’. Ik ben een import-HCC’er, maar een HCC’er desalniettemin. En dat zal ik altijd blijven.

Uiteindelijk hoop ik dat men mij kent van de jaren dat ik in het HCC bestuur zat, eerst onder Fred Staal als secretaris en daarna als voorzitter. Ook ben ik nog secretaris geweest onder Gabriël Troostwijk. Ook zat ik in de HCC 125 jaar jubileumcommissie. Ik leidde jaren lang jeugdteams (U12 en U15). Dat was leuk. Tussen 1997 en 2006 woonde ik naar mijn gevoel zowat op de club. Het kampioenschap van HCC 1 in 2008 was natuurlijk een hoogtepunt als voorzitter, maar uiteindelijk heb ik altijd de meeste trots gevoeld voor onze jeugdopleiding en op het clubgevoel. Als (HCC) voorzitter ben je geen CEO, maar een burgermeester van een dorp. Dat maakt het een leuke, soms wat moeilijke, maar uiteindelijk unieke en zeer bevredigende klus.   

Ik ben al een tijdje minder op de club. Eerst als gevolg van een overdosis aan club, daarna gewoon doordat het gezinsleven het drukst is tijdens het cricketseizoen. Mijn voornemen is altijd zoveel mogelijk te spelen, maar dat lukt niet altijd.. helaas. Eerlijk gezegd werken mijn gewicht en conditie ook niet altijd mee, maar daar ben ik zelf bij. 

3) In hoeverre had je gedacht dat deze Corona epidemie zo’n invloed zou hebben op het leven in Nederland in het algemeen en op sport en onze vereniging in het bijzonder?

De Coronacrisis is een waterscheidingsmoment denk ik. Iedereen wordt gedwongen om een stap terug te nemen en dat dwingt tot reflectie. Zeker in een leven waarbij iedereen bijna compulsief bezig is en het bijna vreemd is als je niet ‘druk’ bent, is het vreemd om stil te moeten staan. Wij hebben opeens tijd om tijd te hebben. Dat kan louterend werken.

De angst voor het onbekende en het gevaar dat Covid-19 meebrengt kan allesbepalend zijn. In deze tijden kan de club laten zien dat zij niet gewoon een sportclub is, maar een gemeenschap, een dorp, waar iedereen op elkaar let. De maatregelen die het HB heeft genomen zijn pijnlijk voor de club, maar noodzakelijk. Het terrein is weliswaar leeg, maar de club zelf gaat gewoon verder zoals het altijd heeft gedaan.

Ik kan alleen maar hopen dat de leden gezond uit deze crisis komen en dat wij allen, als het weer mag, verder gaan met een hervonden enthousiasme voor de sport en met het besef dat het een voorrecht is op een club als de onze samen te mogen sporten.

4) Wat doen jij en je eventuele naasten om de crisis het hoofd te bieden (sportief /  privé / zakelijk)?

Mijn vrouw en ik zijn, net als alle andere ouders, leraar en werknemer tegelijk. Dat is niet makkelijk, maar het is niet anders. Wij streven er naar om de kinderen met een minimum aan blijvende mentale schade weer aan de andere kant van deze crisis te krijgen.

5) In hoeverre wijkt dat af van het leven wat je ervoor leidde?

Ik werkte op zich al erg flexibel en kon mijn tijden zelf bepalen. Dit is wel wat extreem nu. Het feit dat wij de kinderen voltijds rond ons hebben maakt het wel dramatisch anders. Ik verlies regelmatig het gevoel van de dagen omdat er geen werkelijk verschil is tussen week en weekeinde of feestdag of gewone dag. Alles lijkt hetzelfde. 

Verder geniet ik wel van de tijd die wij samen besteden als gezin. Wij hebben gewoon tijd.

6) Op welke wijze zouden leden en andere betrokkenen bij de vereniging jou kunnen ondersteunen?

Ik denk dat in dit soort tijden het belangrijk is om contact te houden met de oudere leden en met hen die alleen leven. Dat is een van de sterkste kanten van de club volgens mij. Ik denk dat niet onderschat moet worden hoe de club voor velen een essentieel onderdeel is van hun sociaal leven. Nu kunnen ze niet even binnenwippen en een praatje maken. Een teken van leven of een aanbod van hulp of praatje is al veel waard.

7) Veel TV-programma’s grijpen deze tijd aan om stil te staan bij een gedenkwaardige gebeurtenis uit een (verder) verleden. Welke gebeurtenis op de club (sportief of anderszins) zou jij onder de aandacht willen brengen?

Sportief natuurlijk is het kampioenschap (de dubbel zelfs met de T20 cup) van HCC 1 in 2008 voor mij de top natuurlijk. Maar dat is te makkelijk.

Ikzelf ben dol op die sportieve momenten die wellicht in het grote plaatje niet veel meetellen, maar op dát moment extase opleveren. Derk Rijkens die Tim de Leede op de laatste bal van de wedstrijd op de Diepput voor 6 slaat en zo de wedstrijd voor HCC 1 wint. Hij deed dat wel meer, maar deze staat in mijn geheugen gegrift. Een ‘flick off the pads’  voor een grote-mannen 6 richting te tennisbanen aan de kant van de uitgang. Zonnige zomerdag op de Diepput met een volle tribune. Iedereen op de rand van de stoel. Tim bowlt, Derk slaat hem stijlvol voor de benodigde 6. Ontlading en gejuich. Wat was dat een mooi gevoel!

Voor mij persoonlijk was een gedenkwaardig dieptepunt het overlijden aan kanker van mijn teamgenoot en bestuursgenoot Pieter Bas de Boer in 2007. Wij denken nog regelmatig aan hem, zeker over de tijd dat hij nog in HCC 1 en 2 speelde en zijn run up met een meetlint uitzette. Pietje precies en een bijzondere vent. Wij missen hem.  

(noot webredactie: klik hier om de Diepput Echo over het HCC kampioenschap in 2008 nog eens na te lezen en opnieuw te beleven; wel eerst inloggen op het besloten deel van de website).

8) Met wie zou jij het eerste drankje willen nuttigen wanneer het clubhuis weer wordt opengesteld? Waarom?

Altijd met Frank Durville, mijn maatje.

9) Heb je nog een algemene tip, advies of wijze raad aan onze leden en andere betrokkenen? 

Ach. In de totale geschiedenis van de club is dit een betrekkelijk overzienbare crisis. De wijze waarop wij als (club)gemeenschap hier nu mee omgaan kan enorm bijdragen aan het ‘wij gevoel’. Ik hoop dat wij allen later met een glimlach kunnen terugkijken op een moeilijke tijd die toch voor ons persoonlijk en voor ons als gemeenschap positieve dingen heeft gebracht. Ik hoop voornamelijk dat iedereen gezond blijft. Dat is het belangrijkste.