Zami 3 tegen titelverdediger Quick zami 1

Boy meets Cricket

On this day twenty years ago, toen sprak ik nog geen Engels, maar speelde wel cricket. 

Maar kun je eigenlijk wel cricket spelen zonder de Engelse taal machtig te zijn? Daar ben ik tijdens mijn rentree op het cricketveld op de Diepput, een jaar na mijn rentree als cricketer, maar weer eens achter gekomen. Het antwoord is: ja: maar helemaal begrijpen doe je het niet. Hoe deze fijne man zonder talenknobbel dan toch na 20 jaar afwezigheid furore kan maken op het mooiste (cricket)veld van Nederland, lees je terug in dit wedstrijdverslag. Veel leesplezier.

Het is zaterdagochtend 11 juli twenty twenty. Een jaar na mijn rentree op het cricketveld en twenty jaar na mijn laatste cricketwedstrijd op de Diepput. Een gespannen ochtend was het daarom zeker, helemaal gezien de runratio van 2.67 run per bal die ik bij mijn rentree heb neergezet. Gelukkig viel de spanning direct van mij af toen ik mijn teammates ophaalde voor de reis naar de Diepput met de cabrio Ford Ka. De cabrio Ford Ka is een stoere, speelse maar krappe auto, die niet direct ruimte biedt voor 5 passagiers. Aangezien wij niet 5 Scipio’s moesten vervoeren, was het even proppen geblazen maar ook dit mocht de pret niet drukken. Captain Oos vertelde mij als eerste dat hij en Scip waren geselecteerd voor het tweede elftal, en ik weet nog dat ik dat toen heel vet vond. Vlak voordat Moos flauwviel omdat door het krappe zitten zijn benen waren afgekneld, kwam nog een man langsrijden in een grote, ruime auto. Hij zat lekker breed, elleboogje uit het raam, rechterhand rustte op de versnellingspook en de beentjes gestrekt. De man met een krullend kapsel stak een middelvinger naar ons op en reed vlug door. Volgens de captain was het Died de Villeneuve, en ons gedachtes dwaalden af naar Gib in de trein. Gelukkig bracht de rook van de motor ons weer met beiden benen op de grond. Toen dit brandje door de captain ook eindelijk was geblust, kon de focus eindelijk volledig op Quick.

Een slechte generale repetitie staat garant voor een goede wedstrijd. Vol zelfvertrouwen liepen wij dan ook de Diepput op en begroette wij onze teamgenoten: Hello lads! Eerste bericht: we spelen toch op veld 1! Goed geregeld door Mau de Gou, hulde! Voor hem was het sowieso een goede dag, want hij vertelde mij dat hij extreem veel geld had verdiend ook aan een nieuw handeltje in cricketbats. Plots het volgende bericht: we beginnen met fielden. We gooien en vangen onszelf vervolgens in op het prachtige eerste veld, en bij elke vang krijg ik steeds minder gevoel in mijn handen. Ik kreeg ineens wat spijt van mijn verzoek aan Oos in de auto, of hij mij niet zoals de vorige keer zo l*llig in het veld wilt wegzetten. Toch besluit ik mijzelf te vermannen, en de eerste wedstrijdbal komt recht op me af. Ik deed nog een poging om de bal te klemmen tussen mijn vingers, maar de bal viel. Een drop. Later pas vertelde Alph mij, dat hij zichzelf altijd slecht positioneert en het dan gooit op verkeerde timing. Dat scheelt je blijkbaar zo een paar jugs. Had ik dat maar eerder geweten, want Oos zegt het vertrouwen in me op en stuurt me naar binnen voor een bounty. Toen wist ik, ik heb gefaald. Onderweg naar het clubhuis werd mij ineens duidelijk dat hij het had over ‘de boundary’. Dat had ik natuurlijk kunnen en moeten weten dat dit een ander woord is voor het einde van het veld oftewel het beton. Weer wat wijzer en na een aantal mislukte catches van mijn andere teamgenoten, voelde ik mij weer wat frisser. Onze tactiek was om de eerste 80 runs nog geen wicket te pakken, en te wachten op het kantelpunt. Het CANTelpunt kwam vervolgens door een wicket van Oos, waarna er nog snel 3 wickets van Oos volgde. Ik wist toen, its a left batter, nu is het tijd voor mij. Died de Vil weet de bal dusdanig te bowlen dat deze mijn kant op vliegt. Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar ik catch. Mijn eerste, om precies te zijn. De overs na het kantelpunt groeide men steeds meer in het spel, en de overs waren vrij snel klaar, NOT. 35 overs waren vrij veel. Maar desondanks deden we het geweldig.

Uiteindelijk maakt Quick 211 runs, een flinke prestatie stond ons dus te wachten. Tijd om te batten. Gelukkig hadden wij veel talentvolle batters in ons midden dus het vertrouwen was hoog, helemaal na de first catch. Miep slaat de ene na de andere bal het veld uit en hij lijkt in zijn eentje Quick weg te vagen. Gib, als derde in het veld, sluit naadloos aan op de behoefte van Miep en een volwaardig partnership blijkt te ontstaan. Tot het moment dat Gib de bal op zijn dijbeen raakt en Quick vragen naar de ump Moos kijkt. Stoïcijns wijst Moos naar de stip, Gib is uit en blijft uit. Vrij rustig wandelt Gib naar de kant en zegt wijs: het is maar een spelletje! De kant en publiek doelt op een ‘nazistreek’, maar Gib is gelukkig de rust zelve en een echte rel blijft uit. De een z’n dood, is de ander z’n brood en het is tijd om mijn battingskunsten te laten zien. Mijn runratio van 2.67 was misschien wat te hoog gegrepen, dus ik had wat te bewijzen. De eerste bal en de hele Diepput houdt zijn adem in: raak! Hij heeft het nog, hoorde ik Peter Entrop zeggen. Een balletje of 20 vliegen vervolgens over het hek en de spelvreugde begint toe te nemen. Een streakende vrouw rende pardoes het veld over en logischerwijs begonnen mijn vedette neigingen op te spelen, ik werd overmoedig en voor ik het wist werd klinisch uitgebowld. Verdomme, maar 45 runs is een hele goede score. Eenmaal aangekomen aan de kant bleek ik toch maar 10 runs te hebben, blijkbaar tellen de runs van je partner helemaal niet mee. Wat een gel*l! Desondanks, een prima score voor comeback Cantoe.

Helaas trekken we de wedstrijd niet over de streep, maar het scheelde weinig. Wel heb ik mijn plezier weer teruggevonden in the cricket game en mijn Engelse woordenschat bijgespijkerd. Volgende keer begrijp ik er weer een stuk meer van. Eens een cricketer, blijkbaar toch altijd een cricketer. To be continued..


Wedstrijdverslagen 2020 (kijk bij Wedstrijdarchief voor meer verslagen) Overzicht