Waar er nog wat druppeltjes vielen terwijl we in de auto onderweg waren, brak de zon volledig door toen we het veld betraden. De toeschouwers langs de kant trokken hun jassen uit.

Na een professionele warming-up en een korte tactische bespreking, ging de wedstrijd op tijd van start. Onze jongens hadden de instructie om overal kort op te zitten goed in hun oren geknoopt. Een ouder van de tegenpartij hoorde ik nog zeggen: “Dan denk je dat je er langs bent, en dan kom je ze gewoon weer tegen! Die jongens geven niet op!”

Niet alleen was de werklust fantastisch, maar ook het samenspel was om van te genieten. Hier en daar werd de trukendoos opengetrokken en hadden de tegenstanders het nakijken. De scheidsrechter liet praktisch alles toe, alhoewel, onder licht gemor, werden er wel twee doelpunten van ons afgekeurd om vage redenen. Appel van de VAR werd weggewuifd.
De wedstrijd werd met 6-2 gewonnen. Speler van de week was Sebastiaan, maar had eigenlijk iedereen kunnen zijn.

Leermomentje: bij de penalty’s na de wedstijd, rouleren wij normaal van keeper. Iedereen schiet 1 keer en iedereen keept 1 keer. Jonathan keepte zonder handschoenen en kreeg de bal keihard op zijn hand die dubbel klapte. Hij had erg veel pijn. Na een bezoek aan de spoedeisende hulp in het ziekenhuis, bleek het gelukkig niet gebroken. Voortaan toch maar 1 keeper voor de penalty’s…