“Een goede voorbereiding is het halve werk” (Gray Condor, e.w.). Onder dit mom had huize Sassen haar deuren geopend voor een Koninklijk ontbijt. 11.00 uur verzamelen. Na wat gestommel en vragende tijdcorrecties van de semi-manager werd het toch 11.00 verzamelen.

De leeuwen hadden er zin in, want nagenoeg iedereen was op tijd. Er was maar één vraag… Waar is Hugo Sassen? Het lustrumfiguur schitterde door afwezigheid en kwam rond 12.30 ietwat verstrooid binnenstruinen met de memorabele woorden “Dit voelt als thuiskomen”.

Uiteraard wordt laatkomen nooit bestraft en opent hij de bowling. 5 overs verder, 0 wickets in de tas en een berg bij elkaar gesprokkelde runnetjes houdt hij het voor gezien. “Laat de anderen ook maar wat doen, vinden ze leuk.” De bowlingtrein werd hierna aangezet en Scipio, Prasun, Maupie en Bernard, die allen gemiddeld twee wickets pakten, ofzo. Lekker gebowld. Bloemendael wist het publiek niet echt op de banken te krijgen en sukkelde voort totdat onze captain ging bowlen. Leading by example wist hij een paar wides en wat korte ballen eruit te persen. Een aantal zessen en vieren later wist hij toch het wicket te pakken van de captain van Bloemendaal, Bart Schotte. Weliswaar één bal voor het einde van de innings.

Ook wist Deville9 uit solidariteit een vijfje voor de tegenstander te forceren, door de bal zo hard mogelijk tegen de screens aan te strepen. Dit was zijn manier om Bloemendael te bedanken voor de mooie jaren. Hierdoor wist Bloemendael te eindigen op een aardig totaal van 171 runs.

De captain had deze obvious matchfixing nog niet helemaal door en liet Deville9 openen. Na een paar runloze overs liep hij op zijn eigen appeal. 0 runs, Deville9 werd daarom al snel Deville0. ‘Sound of multiple quaking ducks...’ Inmiddels was de Diepput volgelopen met het gebruikelijke geliefde publiek, maar er was één ding dat iedereen opviel, rechts boven op de tribune zat een oogverblindende blondine. Na wat kortstondig onderzoek kwam men erachter dat het de kwarrel van Jochem van Hessen was. Inmiddels had iemand haar erbij gevraagd en konden de jongens de fysieke spanningen niet meer aan. Bernard van Haeringen was instantly geblesseerd aan meerdere spieren en moest helaas op 11 batten.

Jochem van Hessen was ook aan het batten en deed dat niet onverdienstelijk totdat hij zag dat zijn kwaliteits scharrel/fysiotherapeut gearriveerd was. Hij wist niet hoe snel hij naar kant moest om zodoende op de massagebank te belanden. Vervolgens Kwam Gisbert van Baalen het toneel op. Deze man bereikte “legendary status” door in zijn eentje 103 runs achter zijn naam te schrijven. Hij hield zijn hoofd cool en wist dat hij hierdoor weleens het Eerste zou kunnen gaan halen! Hij was overduidelijk de Man of the Match en mocht na de wedstrijd een goudgeel juggie inleveren. Toch kwam ook aan dit feest een einde. Jerome “Stilleven” de Kluiver wist vervolgens zijn wicket heel lang te bewaken door stokstijf zijn bat recht voor de paaltjes te plaatsen. Hij heeft 24 overs en 3 ballen gestaan. 2 afgeketste runs.

Vervolgens beloonde Michiel van Oosterzee zichzelf en mocht als nummer 5 in. Dikwijls word hij beticht van slechte batting skills, maar dit keer ging hij ervoor. 4 na 4 na 4 en uiteindelijk besloot  hij de wedstrijd in stijl af te sluiten. Eerst een keurige drive, 2 runs, vervolgens wederom een drive recht door voor 4 en als klapper op de vuurpijl, een vlammende 6 over de boomtoppen van de van Alkemadelaan. Vele spreken over de grootste klap die ze ooit gezien hebben. Ook voor hem was dus een heldenrol weggelegd en bereikte ook hij diezelfde “legendary” status. HCC Zami 3 strikes again en we gaan weer vol voor het kampioenschap.

Overal gezien was dit een zeer goede wedstrijd, maar er is altijd ruimte voor verbetering zoals Jerome altijd predikt. Vandaar dat we een zeer uitgebreide nabespreking hadden, waarbij we de zonsopgang hebben gezien. We zagen ons genoodzaakt om de nabespreking de volgende dag op het strand voort te zetten.  

Mvg, L.E. Gend