De afgelopen drie wedstrijden hebben we gewonnen door eerst fieldend de tegenstander op een laag totaal te houden en dit totaal vervolgens te chasen. Wellicht was dit gisteren ook het plan, maar captain Tom de Grooth van VCC dacht daar anders over en koos er na een gewonnen toss voor om eerst te fielden.

Een uur later dan gepland waren het Tonny en Barry die de batting openden. De reden voor de vertraging was een cover die er half af was gewaaid waardoor we een uur lang met handdoeken en blaasmachines in de weer waren. Vast en zeker een spektakel voor de ‘deelnemers’ van de koffieochtend, maar niet het spektakel waar ze op hadden gehoopt natuurlijk.

De toeschouwers die hoopten op een zelfde soort battingshow als we vorige week tegen Quick etaleerden kwamen bedrogen uit; de twee uitblinkers van vorige week zaten al snel langs de kant. Tonny nickte de bal al in de eerste over naar de keeper en Bryce deed het niet veel beter toen hij een baggerbal in de derde over down leg in de handen van de keeper nickte: 14/2/3.

Youngster Boris Gorlee en Bharat Itagui moesten dus wat goedmaken en dat deden ze op een fantastische manier! Door op de goede ballen singels te slaan en de slechte ballen de tent uit te meppen bouwden ze aan hun partnership dat met gemiddeld 4 runs per over gestaag opliep. Na ongeveer 30 overs (ik heb het scoreboek niet..) werd het 100 partnership gevierd: 114/2/30. Helaas gaf Bharat vervolgens met 54 runs achter zijn naam zijn wicket weg: 115/3/31.

Voor VCC was dit wicket de aanleiding om openingsbowler Vivian Kingma terug te brengen in de attack met het idee ‘one brings two’. En dit bleek helaas ook het geval. Boris scoorde zijn eerste 50 van het seizoen maar ging vervolgens clean bowled door Vivian. Met 123/4/33.3 stonden vervolgens Hidde en Matt op de mat. Een solide leave van Hidde op zijn eerste bal betekende echter dat het 123/5/33.4 werd. VCC on top, maar met Matt en Felix hadden we goede hoop om het totaal verder op te bouwen.

Helaas batte (aanvankelijk) niemand in de staart echt goed. Matt had een start maar ging uit voor 14 (142/6), Douwe had er tien (159/7), Felix had er 15 (171/8) en Ali had er 6 (174/9). Met nog ongeveer 7 overs te gaan waren we dus 9 wickets down. Gelukkig waren nummer 10 Laurens-Jan en nummer 11 Ollie (wel) verstandig. Met rustig en solide batten brachten ze de score naar 189/9/49. Tien goede runs van Ollie in de laatste over bracht het totaal naar 199, maar met nog 2 ballen te gaan ging uit caught behind. Ollie eindigde met 18 zeer waardevolle runs, Laurens-Jan bleef met 8 runs not out. Met deze 8 runs maakte hij meer runs dan al zijn huisgenoten bij elkaar, een statistiek die nog vaak zal worden herhaald in huize HiLaTo!

199 runs is ok. Het is niet briljant en op het veld van HCC toch wel 30 onder par.
Maar wel verdedigbaar en met die gedachte gingen wij na de lunch het veld op!

Even een kleine intermezzo voordat ik inga op onze fieldingsinnings. Ik ben (cricketend) groot geworden onder de vleugels van Taco Platenburg, de familie Mees en Klaas Kout. In die tijd batte je eigenlijk altijd eerst, want als het ging regenen had je in ieder geval het leukste gehad. De tweede innings was het spel altijd ‘rock the runrate’. Het idee was dat je ervoor zorgde dat de tegenstander een lagere runrate had dan jij en dat hierdoor de druk steeds verder toenam. Als je deze druk erop houdt dan raakt de tegenstander uiteindelijk in paniek en ga je wickets pakken. Spoiler alert: oude tijden herleefden!

Maar 199 runs dus om te verdedigen. Ali en Hidde begonnen zoals eigenlijk altijd en het spelletje begon. VCC stond na 5 over 20/0/5 maar vanaf hier werd de runrate steeds verder teruggeschroefd. VCC had precies 4 per over nodig, maar na 22 overs stonden ze pas op 60 runs. Wel met 0 wickets down, maar t ging wel langzaam. Naast goed bowlen van Hidde en Ali kwam dit door zeer zuinig bowlen van Ollie en Bryce.

Na de drinks break was het Ollie die de breakthrough forceerde door de offstump van Tom de Grooth om te werpen: 65/1/24. Nog meer zuinig bowlen van Ollie en Matt resulteerde vervolgens in een prachtige vang van LJ op het bowlen van Matt: 93/2/33. Ollie bowlde uit met 25/1/10 en Matt eindigde met 20/1/7.

Na Ollie ging Barry bowlen. Voor coach Matt Smit was dit het moment om te proberen de runrate op te hogen. En eerlijk is eerlijk, als iemand anders op mid on boundry had gestaan was dit ook gelukt. Maar Bryce stond op Mid on en met een belachelijke snelheid rende hij naar cow-corner om daar de door Frank van der Weijden aangeboden bal met een full-strech duik centimeters van de boundry te vangen. 106/3/36. Frank die zelf ook op de tribune zat kon deze schitterende vang zeker waarderen.

Vanaf dit moment ging de runrate steeds verder oplopen. Waar VCC eerst 5 runs per over nodig had kroop dit langzaam naar 6 runs per over om vervolgens naar de 7 te gaan. Dit kwam mede door het zeer zuinige bowlen van Ali die in 4 overs een stuk of 18 perfect uitgevoerde yorkers bowlde; onbespeelbaar. Bij 151 runs vielen het vierde en het 5e wicket en niet veel later ook het 6e wicket, alle drie door Hidde Overdijk.

Met 159/6/45 (nog 8 runs per over nodig) was het verzet gebroken en wisten Hidde en Bryce de wedstrijd uit te bowlen. Beide pakte nog 1 wicket en goed fielden zorgde uiteindelijk nog voor 2 run-outs. VCC eindigde op 174 runs; wij wonnen met 25 runs.

Al met al een enorm spannende wedstrijd die we hebben weten te winnen door onze teamprestatie. Maarja, ook al win je met het team moet er alsnog iemand de TFC-prijs winnen. En wie anders dan de man wiens wedstrijd in de eerste over effectief voorbij was.

Sidenote: de derde inning werd ook gewoon glasrijk gewonnen. Het was uiteindelijk Boris die zijn tweede 50 in de Topklasse het beste wist te vieren en pas na zonsopgang voldaan zijn bedje opzocht.