Venus/Utrecht 2 vecht tegen degradatie in de andere poule van de eerste divisie, terwijl wij nauwelijks onze teleurstelling hebben verwerkt over een gemist kampioensschap in onze poule. Je zou denken dat we deze kennis voor de wedstrijd zouden hebben opgedaan, maar niets is minder waar. We hoorden van dit Utrechtse gevecht tegen de degradatie godzijdank pas na de wedstrijd. Want de upperdog zijn, werkt in de squashwereld en met een vrouwelijke psyche nou eenmaal niet het beste.

De Bond weet van zo’n gelegenheid altijd een feestje te maken, zo ook deze keer. Na onze aanvankelijke aanvangstijd van de wedstrijd van 16:30 naar 13:30 te laten vervroegen en ons dat pas 2 dagen van te voren te laten weten, konden allerlei familiebezoekjes, geplande etentjes weer afgezegd worden, want de efficiente vrouw van tegenwoordig gaat natuurlijk niet alleen voor een bekerfinale helemaal naar Dronten. Zo konden we de slaap uit onze ogen wrijvend op zondag-ochtend in anderhalf uur naar Dronten rijden.

We waren super gemotiveerd, want de beker die hadden we al 2 keer net niet gehaald omdat we de finale verloren. (het kampioensschap in de 1^ste divisie zit al in de tas; 2010 red). De voorbesprekingen over de mail spraken van een ‘shock-and awe’ tactiek. Na een lange reis, een heftige warming up doen en vanaf het eerste punt d’r-op-en-d’r-over. De lappenmand van Dames 1 is wel rijkelijk gevuld met 30% van het team, maar dat liet de volgende 4 toppers over : Roos, Petra, Cocky en Lieke. Na nog enig gesteggel met de bondsafgevaardigde in welke volgorde we mochten spelen, trad Roos op de baan. Roos begon agressief, al schakend op zoek naar de zwakke plek van de tegenstander. Maar de tegenstandster was  zeer compleet, forehand, backhand en een gezonde dosis loopvermogen. Dat zou wel eens een lastige kunnen worden. Nog maar eens het tempo verhogen leverde gamewinst op in de 2^de, maar de eerste en de laatste 2 moesten gewonnen gegeven worden. Het moederschap lijkt de scherpe kantjes van haar Evilness gehaald, daar gaan we de komende tijd aan werken, zonder overtraind te raken.

Daarna mocht Petra de baan op. En Petra met haar Duitse mentaliteit zat er vanaf minuut 1 bovenop. Met de strakke Petra-cross en onpetriaanse drops werd haar tegenstandster op het verkeerde been gezet. De tegenstandster oogte fit, maar een bollend buikje wees erop dat ze niet alleen meer op de baan stond. Het was een droomwedstrijd, met een kleine hapering in de 2^de game werd de wedstrijd achteraf gesproken, eenvoudig gewonnen in 3 games.

Daarna mocht onze Lieke de baan op. En vanaf minuut 1 werd er mega-agressief en snel gespeeld. De toekijkende tegenstanders noemden het een wedstrijd met veel energie. En dan weet je het: Haagse agressie wint het van Utrechtse Energie. Uiteindelijk moest de totaal gefrustreerde tegenstandster haar energie omzetten in een boze opmerking naar de scheidsrechter maar dat was bij een stand van 9-3 in de derde game. Zinloos momentje om energie in agressie om te zetten. En door deze strakke 3-0 overwinning hadden wij de BEKER al in onze tas, de Sekt al koud gezet enz enz.

Dat betekende niet dat de laatste wedstrijd niet gestreden werd. Voor de eer, voor de punten op de ranglijst, voor de positie in het team. Cocky ging voortvarend aan de slag, speelde slim, strak en vooral snel, maar haar tegenstandster ging er ook vol voor. Chaotische rally’s dwars over de T, werden afgewisseld door strakke lengterally’s vooral lange rally’s. Maar alles snel, sneller snelst. In de eerste game verloor Cocky in de verlenging 10 - 12, de tweede werd easier gewonnen. Ook de derde verloor Cocky in de verlenging 12-14 en toen wilde Cocky zo snel mogelijk feest vieren en mocht de tegenstandster de 4^de ook winnen. De beker was toch al van ons.

Na het douchen, waarbij over de kwaliteit van het sanitair niet gepolderd hoeft te worden, kwam het moment dat je blij bent dat je geen team captain bent. Roos mocht de Bondsbobo zoenen en wij gingen tevreden met een medaille huiswaarts. Hoewel wij minstens 3 uur naar de reclame van de King Wok hebben moeten kijken, op de voormuur, de ruiten, op de tin, waarbij de Superloempia aangeprezen werd, kozen wij voor het grote feest in Gouda. In een Goudse pizzeria werden wij onthaald als ware kampioenen en wilden de fans met ons op de foto.

Wij willen onze shirtsponsor Edo namens Michiel Bos hartelijk bedanken voor ons classy tenuetje, en onze enthousiaste andere sponsor Lieke Fisher namens haar vader Piet voor de aanmoedigingen. We wensen kleine Lieke een spoedig herstel toe en verwelkomen haar graag in ons team als ze eenmaal op de juiste leeftijd is.