Deelnemen aan een triathlon leek mij de ultieme sportieve en mentale beproeving. De mogelijkheid om dit met het KiKa team te doen maakte dit nog specialer.

Gezamenlijk hebben de 23 KiKa atleten ruim 200.000 euro ingezameld voor onderzoek naar medicijnen en behandelmethoden voor jeugdige kankerpatiënten.

Failing to prepare is preparing to fail. Well, I guess I wasn’t prepared to fail!

Sinds begin van dit jaar heb ik ca 250 uur getraind en ruim 5000 kilometer afgelegd op de fiets, hardlopend of zwemmend.  Het grootste deel van de trainingen heb ik zelf ingevuld en de laatste 8 weken heb ik gebruik gemaakt van professionele begeleiding van een triatlon coach van Tri2one. Dit alles voor de ultieme beproeving op 12 september in Nice die bestond uit 1.9km zwemmen, 90km fietsen en 21km hardlopen.  Van tevoren heb ik nooit getwijfeld of ik het zou halen maar gek genoeg zag ik wel op tegen het zwemmen.

Op vrijdag 10 september verzamelden we om 07:30 met de andere KiKa atleten op Schiphol voor de vlucht naar Nice. Bij mijn fietsenwinkel kon ik een reiskoffer huren zodat mijn fiets onbeschadigd aan zou komen. Nadeel is dat de fiets deels gedemonteerd moest worden. Aangezien ik niet heel handig ben leverde dit soort dingen ongewenste stress op. De vlucht was op tijd en gelukkig zijn alle koffers en fietsen goed aangekomen. We werden met een keurige bus van het vliegveld naar ons hotel gebracht. Na aankomst inchecken en direct daarna fietsen uitpakken en in elkaar zetten. Het is gelukt maar vraag me niet hoe..

Vervolgens spullen op de kamer zetten en koffer uitpakken. Het waren al geen grote kamers maar als daar dan een koffer, fietskoffer en een fiets in staan blijft er weinig ruimte over. Tijdens het uitpakken van mijn koffer vond ik een prachtige kaart van Anna, mijn oudste dochter, met een tekening van ons gezin en een hartverwarmde boodschap. Een heerlijk kippenvel momentje en ook typerend voor de steun van mijn vrouw en kinderen. ‘s Middags kort lunchen in kleine groepjes en de buurt van het hotel verkennen. Eind van de middag weer melden voor een rondleiding door Paul Kaye langs de start, de finish en door de transitie gebieden. Paul Kaye is geboren in Zuid Afrika en inmiddels een legende in het Ironman circuit. Hij staat aan de start en finishlijn met een microfoon en zweept de deelnemers en supporters op voor de start en heet ze welkom bij de finish. Hij deed dit erg leuk met geestige anekdotes en nuttige tips speciaal voor de aanwezige Ironman virgins. Na deze rondleiding hadden we een afsluitende KiKa briefing in het hotel. ‘s  Avonds gezellig gegeten met een deel van de groep en tijdig naar bed.

Na een onrustige nacht lekker vroeg ontbijten en aansluitend het zwemparcours verkennen. Lekker water en prima temperatuur. Ik besluit om de volgende dag met een wetsuit te gaan zwemmen. Het voordeel van het extra drijfvermogen weegt zwaarder dan het tijdverlies in de wisselzone. Na het zwemmen gaan we naar het atletendorp om onze startpakketten op te halen. In het atletendorp worden de nieuwste triatlon gadgets aangeboden en natuurlijk de complete “Ironman finisher” collectie.  Terug in het hotel kom ik erachter dat er geen zwemcap in m’n pakket zit dus snel weer terug. Na een korte lunch maak ik me klaar voor een verkenningsritje op de fiets. Samen met coach Dimitri en andere KiKa deelnemers rijden we een rondje van 30km met daarin de eerste venijnige klimmetjes richting de Col de Vence.  Terug in het hotel is het snel douchen en transitietassen inpakken. De blauwe tas voor T1 na het zwemmen en de rode tas voor T2 na het fietsen. Om er zeker van te zijn dat ik niets vergeet leg ik alles op mijn bed want het gaat om ruim 20 artikelen die ingepakt moeten worden. Aan het eind van de middag gaan we naar de transitiezones voor het “inchecken” van de fietsen en het afgeven van de tassen. Belangrijk is om duidelijke referentiepunten te vinden zodat je tijdens de race niet lang hoeft te zoeken naar je transitietassen of je fiets. ‘s Avonds eet ik gezellig met m’n broer die in de loop van de middag is aangekomen. Na het eten wandelen we terug naar het hotel door de steegjes van de oude stad. Ik ben om 21.30 op m’n kamer en bel kort naar huis. Nog even een laatste check, alarm controleren en lekker slapen… Voor m’n gevoel doe ik geen oog dicht. Ben dolblij als de wekker om 03:45am gaat en na het aanbrengen van de tatoeages met startnummer op mijn linker bovenarm en linker onderbeen ga ik naar beneden voor het ontbijt.

Laatste spullen pakken en om 04:50 verzamelen in de lobby.  Na een peptalk van het KiKa begeleidingsteam wandelen we rustig naar de start. Onderweg komen wij een grote groep stappers tegen die flink beneveld huiswaarts keren. Een groter contrast is haast niet denkbaar. Eerst naar de fietsen om de banden op te pompen, volle bidons en fietscomputer te plaatsen. Al snel worden we het transitievak uit gedirigeerd en lopen we via de dixies naar het startvak op het strand. Wetsuit aantrekken, laatste gelletje naar binnen en genieten van de waanzinnige sfeer. Paul Kaye kondigt het KiKa team aan en vraagt om een daverend applaus en dat komt er.. Op basis van je verwachte zwemtijd kies je een startvak. Ik ga staan bij het bordje 42 min. Het is behoorlijk druk met de ruim 1600 deelnemers. Ondertussen staan de pro’s klaar voor de start. Eerst de mannen en vervolgens de vrouwen. Het is nog schemerig als ze het water induiken. Ze zwemmen achter een verlichte kano aan en de boeien zijn verlicht. In het donker lijkt de afstand nog groter. Mijn hartslag gaat omhoog terwijl ik met de andere deelnemers richting de startlijn beweeg. Om de 10 seconden gaan er 5 zwemmers het water in dus dat duurt eventjes. We hebben allemaal een chip om onze linkerenkel voor de tijdsregistratie en voor de thuisblijvers zijn we te volgen via een tracking app van Ironman. Om 07.05 mag ik eindelijk het zoute water proeven.

Ik probeer eerst rustig in mijn ritme te komen en de goeie lijn langs de boeien te zwemmen. De boeien zijn lastig te zien dus dan maar achter de meute aan. Af en toe een kleine botsing met andere zwemmers maar gelukkig geen heftige worstelpartijen. Het gaat redelijk maar al snel krijg ik last van m’n maag. Geen idee waar dat vandaan komt. Rustig doorzwemmen. Bij het terugzwemmen naar de kust heb ik last van de opkomende zon. Ik probeer goed te navigeren maar moet zo nu en dan mijn koers aanpassen. Bij aankomst worden we door vrijwillers het water uitgeholpen en dat is heel prettig als je 40 minuten horizontaal hebt gelegen en je jezelf staande moet houden op de met grote kiezelstenen bezaaide bodem.  Nu rennend de ramp op naar boven en tegelijkertijd de bovenkant van m’n wetsuit losmaken. Gelukkig kan ik mijn transitietas snel vinden. Helaas is er geen stoeltje vrij dus ik ga tegen een dranghek staan. Eerst wetsuit uit en dan gezicht en mond spoelen met water en voeten afdrogen. Schoenen aan, helm op, voeding mee en bril op. Niets vergeten ? Door naar m’n fiets! Fiets snel gevonden en dan naar de uitgang van T1.

Na de streep en de geblokte vlag mag ik opstappen. Het duurt even maar ik zit op m’n fiets en in de pedalen. Het eerste stuk is erg smal dus vaart maken maar ook opletten. Coach Dimitri roept nog wat en dan komen we op een breder stuk van de weg. Je mag niet stayeren dus zorg ik dat ik voldoende afstand houd. Kort na de start zie ik een deelnemer totaal ontredderd aan de kant staan met z’n fiets. Hij kan duidelijk niet verder en is hier kapot van. Triest maar Ik moet door richting de Col de Vence.. De eerste 10-15km zijn lekker vlak en ik heb er zin in. Vlak na het vliegveld komen de eerste klimmetjes. Ik ken het eerste stuk en dat helpt. Ik fiets veel andere deelnemers voorbij en dat voelt lekker. Onderweg kom ik een aantal andere KiKa strijders tegen. We begroeten elkaar en gaan weer door. Inmiddels zit ik op de 10km lange beklimming waar geen einde aan lijkt te komen. Mijn maagklachten spelen regelmatig op en ik twijfel over mijn voeding. Ik besluit veel water te blijven drinken en niet teveel gelletjes en andere sportvoeding te nemen. Bij een drankpost wordt mij een heerlijke banaan aangeboden maar helaas eindigt die op de grond. Ben nu bijna boven. Ik zie een stevig gebouwde deelnemer met Calimero helm op en een TT bike aan de hand naar boven lopen.  Inmiddels mag ik beginnen aan de afdaling. Ik neem geen onnodige risico’s en probeer ook wat te herstellen van de krachtsinspanning tijdens de klim. Het gaat best lekker maar zo nu en dan word ik ingehaald door enkele kamikaze piloten. Het afdalen kost minder energie dan het klimmen maar vergt wel uiterste concentratie. Na een uur afdalen met snelheden van tussen de 50 en 60km per uur ben ik blij dat het erop zit. Het laatste stuk is weer vlak en ik heb nog voldoende over om lekker door te fietsen richting T2. 500m voor de streep doe ik m’n schoenen uit zodat ik makkelijker kan lopen naast de fiets. Bij aankomst stap ik net te laat af en moet ik 30 seconden wachten van een jurylid. Met de fiets aan de hand naar rek 38. Rek 38 staat er gelukkig nog maar waar is nr 1637? Het duurt even voordat ik in de gaten heb dat ik aan de verkeerde kant van het rek sta. Paul Kaye had hier al voor gewaarschuwd… Goed, ik besluit rustig aan te doen bij deze wissel. Loopschoenen aan, pet op, voeding mee en alle fietsspullen terug in de tas. Nog even een sanitaire stop en dan rustig naar de uitgang van T2.  

Als mijn maagklachten verergeren tijdens het lopen is het einde oefening dus ik besluit rustig te beginnen. De start van het parcours ligt vlak naast de finish dus het is er lekker druk en er klinkt knalharde muziek. Al snel loop ik naast een jonge Fransman. We lopen hetzelfde tempo & ritme en moeten dezelfde kant op. We lopen 20km naast elkaar. Af en toe een paar woorden wisselen maar vooral elkaar er doorheen slepen.  Het is inmiddels 28°C en dat voel ik. Kilometertijden zijn niet meer belangrijk het enige dat telt is de finish halen. We lopen over de boulevard richting het vliegveld. Vanaf de stad gaat de weg een klein beetje omhoog maar op de terugweg is het heerlijk als je weer mag “afdalen”. Onderweg komen we regelmatig andere KiKa krijgers tegen die ik aanmoedig. Zo nu en dan worden wij ook aangemoedigd. Heerlijk voelt dat! Bij de verzorgingsposten laten we ons nat spuiten en drinken we zoveel mogelijk water en een enkele slok Red bull of Cola. Ondertussen heb ik de hele familie van mijn Franse loopmaat ontmoet. Z’n vader loopt hele stukken met ons mee en moedigt ons aan. Een stukje verder fietst zijn vriendin mee en vlakbij het keerpunt staat z’n moeder. Ondertussen komen wij langzaam maar zeker dichterbij de finish. Steeds vaker zien we andere lopers wandelen of strompelen maar wij blijven lekker rustig doorlopen. Met nog drie kilometer te gaan besluiten we nog een beetje aan te zetten en dat voelt heerlijk. Het laatste stuk vliegen we zij aan zij langs alle andere deelnemers richting de rood met zwarte Ironman loper. We gaan samen over de finish en zijn elkaar intens dankbaar. Mijn Franse maat uit Nice heet Niels Moerman en had m’n zoon kunnen zijn ;) . We krijgen onze medaille en een flesje water en aan het eind van het finishvak staat m’n broer klaar voor een innige omhelzing. Ik ben dolblij en voel me redelijk gezien de inspanning die ik zojuist geleverd heb. Nog even langs de Kika finishpost en daarna afkoelen in de zee.

Veel tijd om te genieten hebben we niet want we moeten door naar het atletendorp voor de sportmaaltijd en het graveren van de medailles. Meteen daarna fiets en kledingtassen ophalen uit de transitiezones en terug naar het hotel. Spullen uitwassen en ophangen, fiets demonteren, douchen en starten met inpakken. Niet veel later staan we weer in de lobby voor een KiKa borrel. Het KiKa team heeft voor alle deelnemers een paar passende woorden. We borrelen en praten na over deze onvergetelijke dag. Iedereen is moe maar uitgelaten want alle 23 KiKa atleten hebben de finish gehaald en samen hebben we ruim 200.000 euro ingezameld. We eten nog wat en gaan tijdig naar bed.

‘s Ochtends weer druk met ontbijt, opruimen en inpakken. We vetrekken tijdig richting vliegveld en een paar uur later vliegen we over het parcours richting Schiphol. Onderweg naar huis realiseer ik me dat het hele avontuur achter de rug is en heel even bekruipt mij een vreemd gevoel.. “wat nu”?

Ondertussen ben ik redelijk hersteld van mijn inspanningen en heb ik alweer een paar keer rustig getraind. Voorlopig blijft de hele triatlon nog een stip op de horizon maar ik ga op korte termijn zeker op zoek naar een nieuwe sportieve uitdaging!

Een bijzonder woord van dank aan Stichting Leeuwenhart voor de steun van dit project en het prachtige sponsorbedrag ten behoeve van KiKa.

Graag wil ik ook alle leden die mij gesteund en gesponsord hebben heel hartelijk bedanken!

Sponsoren kan nog tot 1 oktober via onderstaande link

https://www.kikaextreme.nl/johan-domela-nice-2021

Johan Domela